محرم و اربعین... یه قصه بی‌پایان از دلتنگی

آدم که محرم میاد یه حس عجیبی به دلش می‌شینه... نه فقط واسه اینکه مشکی می‌پوشیم یا صدای طبل و سنج از هر کوچه‌ای درمیاد، واسه یه چیز دیگه‌ست... واسه اون داغی که قرن‌ها گذشته ولی هنوز تازه‌ست، هنوز قلب آدمو می‌لرزونه.

بعضی چیزا تاریخ نیستن، زندگی‌ان. مثل اسم حسین. اصلاً نمی‌دونی چرا ولی همین که صدای "یا حسین" میاد بغضت می‌گیره، دلت هوای کربلا میکنه.

تو محرم همه انگار یه شکل دیگه‌ان. مغازه‌دار، راننده، بچه مدرسه‌ای، اون پیرمردی که کنار هیئت چای میده... همه یه رنگن. غصه‌دارن، ولی یه غصه قشنگ. انگار یه دلتنگی شیرین، یه عشق پر از اشک.

و اربعین...
چهلم که میرسه دیگه دل بند نمیشه. خیلیا با پای پیاده میرن تا برسونن دلشونو به ضریح، بعضیا هم تو خونه می‌مونن و فقط دلشون میره...
می‌دونی؟ اربعین یه قراره، یه قرار عاشقونه با کسی که هیچ‌وقت ندیدیمش ولی از همه بهمون نزدیک‌تره.

پیاده‌روی اربعین فقط یه راه رفتن نیست، یه جاده‌ست که از خودمون رد میشه. یه مسیر که تا نری نمی‌فهمی چی به چیه. اونجا آدم غریبه نیس، همه رفیقن، همه همدل، انگار بهشت یه تیکه‌اش اومده رو زمین.

محرم و اربعین فقط یه تقویم نیستن، یه حالن. یه جور زندگی کردنه. آدمو از خودش می‌گیرن، می‌برنش سمت یه آدم بهتر